Ας πάρουμε κατοικίδιο(;)

Το καλοκαίρι που πέρασε είχα την τεράστια χαρά να μείνω στο ίδιο σπίτι με τον ανιψιό μου στο εξοχικό μας για περίπου μια βδομαδα. Αυτό με έβαλε σε πολλές σκέψεις γενικότερα για το πώς είναι σωστό να μεγαλώνεις παιδιά, πόσο μεγάλη ευθύνη είναι και όλα αυτά. 

Καθώς λοιπόν τα σκεφτόμουν όλα αυτά και ο Μάξιμος ανέπτυξε μια αγάπη για τον γάτο που έχει εγκατασταθεί στην αυλή μας (όπως όλοι μας άλλωστε), αναρωτήθηκα αν είναι σωστό να μεγαλώνεις τα παιδιά μαζί με κατοικίδια και αν θα πρέπει να το κάνει ο καθένας.

Κατέληξα πως εξαρτάται στο κατοικίδιο που εχεις και θες να παρεις. Φυσικά οποιο και να ειναι το κατοικίδιο, από τα ψάρια, τα πτηνά και τα ερπετά μέχρι τις γάτες και τους σκύλους, σε μαθαίνει να εισαι πιο υπευθυν@, να νοιάζεσαι για κάποιο άλλο ον πέρα από εσένα, να μάθεις τι εστί συμβίωση με ένα πλασμα με το οποίο έχετε διαφορετικές ανάγκες και αυτό μαθαίνει αντίστοιχα κι ένα παιδί.

Πώς μαθαίνεις όμως στο παιδί σου (και στον εαυτό σου) το πραγματικό νόημα του σεβασμού και της αγάπης; με έναν πολύ απλό τρόπο: του δείχνεις πώς πρέπει να σέβεται το φυσικό περιβάλλον και τις ανάγκες του κάθε ζώου. Για παράδειγμα, δεν το βρίσκω σωστό να υιοθετούνται ερπετά, αμφίβια, έντομα, πτηνά και ψάρια. Και το λέω σαν ατομο που είχε και παπαγάλους και χρυσόψαρο. Βλέποντας πόσο υπέφεραν τα παπαγαλάκια μου, τα οποία κατέληξαν να τρωει το ένα το άλλο στην κυριολεξία, ξέροντας οτι δεν έμαθαν ποτέ να πετούν γιατί από τη γέννηση τους ήταν σε κλουβί (τα υιοθετησα όταν ηταν ούτε 2 μηνών) και περιμένοντας πώς και πώς να βγουν στο μπαλκόνι και να αρχισουν να κελαηδούν (ή τέλος πάντων αυτο τον ηχο που κάνουν τα παπαγαλάκια), ποιος ξέρει τι να πουν, κατάλαβα ότι τα πουλιά δεν πρέπει να βρίσκονται σε κλουβιά, σε σπίτια, σε κλειστούς χώρους γενικότερα. Δεν είναι ο χώρος τους εκεί. Οταν λοιπόν το παιδάκι μαθαίνει θεωρητικά ότι τα πουλιά πετούν αλλά στο σπίτι έχει ένα πουλί που δεν πετάει, αυτομάτως απορροφά ότι τα ζωα μπορεί να ζουν όπου θέλουν, αλλά ο άνθρωπος μπορεί να το αλλάξει αυτό, είτε με την ψευδαίσθηση οτι σώζει κάτι ή γιατί απλά είναι “όμορφο, δεν μαδαει και δεν γδερνει τα έπιπλα”. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες κατηγορίες βέβαια. Ειδικά για τα ερπετά, τα ψάρια και τα αμφίβια που αποξενωνονται πλήρως από το φυσικό τους περιβάλλον, τους κοραλλιογενείς υφάλους, τα τροπικά δάση και τις ερήμους. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν (και οι μεγάλοι να δέχονται) ότι όλα τα πλάσματα είναι ίσα και οτι έχουν ανάγκες οπως ακριβώς κι εμείς. Ταινίες όπως το ” ψάχνοντας τον Νεμο” μπορούν να βοηθήσουν, αρκεί έπειτα @ γονιός να δώσει έμφαση στην ιστορία και το μήνυμα της και όχι σε ατάκες ή στους ήρωες.
Όσον αφορά τα τετράποδα, που περιπλανιουνται στους δρόμους ή βρίσκονται σε καταφύγιο, είναι πολύ καλό να υιοθετούνται είτε απλά παρέχοντας φαϊ και νερό στο ζωάκι που ψάχνεται στη γειτονιά ή έχοντας το στο σπίτι και συμβιωνοντας μαζί του. Και πάλι όμως, πρεπει να υπάρχει κατανόηση και σεβασμός οσον αφορα τις ανάγκες του κατοικίδιου και οχι απλά να αποτελεί ενα ζωντανό αξεσουάρ. Δηλαδή, πράξεις όπως το να του βαφεις τα νύχια και το τρίχωμα ή να το κακοποιεις ή να αφήνεις το παιδί σου να κάνει κάτι από όλα αυτά, είναι στοιχεία της εξουσίας που νομίζεις πώς έχεις πάνω του και που μαθαίνεις στο παιδί σου πως έχει.

Το σημαντικό είναι να μάθει το παιδί ουσιαστικά να νοιάζεται, να σέβεται και να αγαπάει τα ζώα γύρω του. Αν αγαπά τα ψάρια και τα πτηνά, είναι καιρός να μην πετάει σκουπίδια, να ξεκινήσει η οικογένεια να πηγαίνει σε εθελοντικές ομάδες καθαριότητας, να μάθει γιατί δεν πρέπει να αγοράζει σφουγγάρια και κοσμήματα από κοράλλια, γιατί δεν πρέπει να φωταγωγουμε παραλίες τα βραδιά. Να μάθει το παιδί και να πειστεί το σχολείο ότι οι ζωολογικοι κήποι και τα ενυδρεία είναι φυλακές και όχι μέρη αναψυχής για σχολική εκδρομή γιατί τα ζώα δεν βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον. 

Αυτά ειναι που θα κάνουν ενα παιδί πραγματικά υπεύθυνο, γιατί θέλοντας να προστατέψει τα ζώα, θα θελήσει να προστατεύσει και το σπίτι τους και τότε είναι που φαίνεται η ουσιαστική αλλαγή στον κόσμο.