Γιατί αφήνω το Facebook

Είμαι χρήστης του Facebook από το 2008/2009 και ομολογώ ότι εδώ κι έναν χρόνο περίπου νιώθω την ανάγκη να το κλείσω. 

Μετά τις βιωματικές εμπειρίες σε καταυλισμούς Ρομά και προσφύγων, το γυναικείο και ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, γνωρίζοντας τόσους υπέροχους και δυνατούς ανθρώπους που πάλεψαν και παλεύουν καθημερινά για τα δικαιώματα τους και τη θέση τους στην κοινωνία, άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Σταμάτησε να είναι ο κόσμος του “εγώ και οι άλλοι” κι έγινε ο κόσμος της ιδιαιτερότητας, βλέποντας τον κάθε άνθρωπο σαν ξεχωριστή περίπτωση, εξετάζοντας τον χαρακτήρα του και θαυμάζοντας τη διαφορετικότητα του.

Ο Κειλας Σετγιαρδι είχε πει πως ο θυμός ήταν η κινητήρια δύναμη για να προσπαθήσει να αλλάξει πράγματα που θεωρούσε προβληματικά και λαθος, κι αυτό ήταν και είναι για εμένα το κίνητρο για να συνεχίσω να υπερασπίζομαι και να δείχνω την αλληλεγγύη μου σε όλες τις κοινωνικές ομάδες που τα δικαιώματα τους βρίσκονται σε κίνδυνο. Παρόλ αυτά, αυτό που διακατέχει τα κοινωνικά δίκτυα (ή μάλλον τους χρήστες τους) είναι μία μιζέρια και μία κακοήθεια τα οποία με κάνουν να θέλω να τα παρατήσω όλα και να αποδεχτώ οτι ο κόσμος θα είναι για πάντα άδικος και δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω για να τον αλλάξω, καθώς τα ίδια τα μέλη της κοινωνίας δεν θέλουν να αλλάξει (βολεύονται, φοβούνται κοκ). Μερικά παραδείγματα θα τα παραθεσω από κάτω:

Τέτοιου είδους αρνητική ενέργεια και σχόλια δεν χρειάζομαι στη ζωή μου. Μπορεί κάποιοι να πουν, “Γάμα τους, ειναι τρολ, ρατσιστές,καφροι”, το Facebook όμως τους δίνει χώρο, τέτοιον που προφανώς δεν δίνει σε σελίδες όπως το Ναι, είσαι μισογυνης, άλλων κινημάτων όπως το Black Lives Matter, μέχρι και ελευθερία εκφρασης σε ομόφυλα ζευγάρια(πχ σε μια φώτο που ο Αύγουστος Κορτώ φιλούσε τον σύζυγο του).

Αντίθετα, αστεία που σχετίζονται με την παιδεραστία, την αντικειμενοποίηση των σωμάτων, το normalization (ακόμα και κωμικά) ιστορικών μορφών που για την χώρα τους αλλα και για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες σπέρνουν φόβο και θυμίζουν άδικες μέρες και καταστάσεις, το Facebook μοιάζει να έχει χώρο και δεν βρίσκει την όποια αναφορά για βίαιο περιεχόμενο έγκυρη.

Πριν από δύο χρόνια αποφάσισα να μην ζω εις βάρος και για χαρη κανενός. Όσο, όμως, υπάρχουν ανισότητες, ζω εις βάρος κάποιων ομαδων και για χάρη άλλων. Δεν είναι ανάγκη, παρόλ αυτά, να τρομοκρατουμαι διαρκώς γι αυτό. Προτιμώ να αφοσιωθώ στο πώς θα το αλλάξω.